Ontdek de magische wereld van Caraval

De lucht was zwart; de maan hield zich zeker elders in de wereld op toen Scarlett Caraval betrad. Slechts een paar eigenzinnige sterren hielden boven haar hoofd de wacht en keken toe terwijl Julian en zij over de drempel van de smeedijzeren poort stapten, een rijk binnen dat voor velen slechts in spannende verhalen zou kunnen bestaan.

Hoewel de rest van het heelal plotseling donker was geworden, was het grote huis een zee van licht. Achter elk raam zinderde boterachtig licht dat de bloembakken eronder veranderde in wiegjes vol sterrenstof. De citrusgeur van eerder was verdwenen. De lucht was nu dik als stroop, nog steeds veel zoeter dan de lucht op Trisda, hoewel Scarlett alleen iets bitters proefde.

Ze was zich veel te veel bewust van Julian; van het zware gewicht van zijn arm om haar schouders, en van de manier waarop hij die arm had gebruikt om zijn leugens te verkopen. Bij de poort was ze te nerveus geweest om ruzie met hem te maken, te gretig om naar binnen te kunnen en op zoek te gaan naar haar zus. Maar nu vroeg ze zich af of ze zichzelf niet weer in de nesten had gewerkt.

‘Waar was dat allemaal goed voor?’ vroeg ze uiteindelijk toen ze het meisje op de eenwieler achter zich hadden gelaten, maar de grote deuren van het landhuis nog niet hadden bereikt. Ze bleef buiten de ring van het aanlokkelijke licht staan, naast een fontein waarvan het klaterende water hun woorden zou dempen, mocht er nog iemand anders over het pad komen aanlopen. ‘Waarom heb je niet gewoon de waarheid verteld?’

‘De waarheid?’ Julian maakte een laag geluid dat niet echt een lach was. ‘Ik weet vrij zeker dat ze dat niet leuk zou hebben gevonden.’

‘Maar je had toch een toegangsbewijs?’ Scarlett had het gevoel alsof haar een grap ontging.

Jij denkt zeker dat dat meisje best aardig leek, en dat ze me uiteindelijk wel naar binnen zou hebben gelaten.’ Julian zette een veelbetekenende stap in haar richting. ‘Je mag niet vergeten wat ik in de klokkenwinkel tegen je zei: de meeste mensen hier zijn niet wat ze lijken. Ze zeggen dat ze niet willen dat we ons te ver laten meeslepen, maar dat is nu juist de hele opzet van het spel. Legende houdt van… spelletjes.’ Het woord rolde hortend over zijn lippen, alsof hij van plan was geweest iets anders te zeggen en op het laatste moment van gedachten was veranderd.

‘Elke gast is om een speciale reden uitgenodigd,’ ging hij verder. ‘Dus als je je afvroeg waarom ik heb gelogen, dan is het omdat jouw uitnodiging niet bestemd was voor een doodgewone zeeman.’

Nee, dacht Scarlett, hij was bestemd voor een graaf.

Paniekerig vermiljoen bewoog in haar borst toen ze zich herinnerde hoe specifiek Legendes brief was geweest. Het andere kaartje was bestemd geweest voor haar verloofde. Niet voor de onbeschaafde jongen die tegenover haar stond en zijn dasje losknoopte. Scarlett zette al genoeg op het spel door haar beslissing om één dag te blijven en het spel te spelen. Doen alsof ze met Julian verloofd was, gaf haar het gevoel dat ze erom vroeg om gestraft te worden. Wie wist waar Julian en zij toe zouden worden gedwongen om samen te doen als onderdeel van het spel?

Ook al had Julian haar eerder die dag geholpen, het was fout geweest om voor hem te liegen, want dat had altijd consequenties. Haar hele leven was daar het bewijs van. ‘We moeten teruggaan en de waarheid vertellen,’ zei ze. ‘Dit gaat niet lukken. Als mijn verloofde of mijn vader er op een of andere manier achter komt dat ik me heb gedragen alsof wij…’

Een fractie van een seconde later stond Scarlett met haar rug tegen de zijkant van de fontein gedrukt en lagen Julians handen, zoveel groter dan de hare, aan weerszijden van haar. ‘Ontspan je, Crimson.’ Zijn stem klonk ongebruikelijk zacht, hoewel ze zich onmogelijk nog kon ontspannen zodra hij iets zei. Bij elk woord boog hij zich dichter naar haar toe, totdat het huis en de lichten waren verdwenen en ze alleen Julian nog kon zien. ‘Je vader zal hier niets over te weten komen, en je toegewijde graaf ook niet. Zodra we dat huis binnengaan, is het spel het enige wat ertoe doet. Op dit eiland kan het niemand iets schelen of iemand wel is wie hij zegt dat hij is.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Scarlett.

Julian wierp haar een duivelse grijns toe. ‘Dat weet ik doordat ik het spel al eens gespeeld heb.’ Hij zette zich af van de fontein. De felle lichten van het huis met de torentjes kwamen weer in beeld, maar er daalde een kilte op Scarletts schouders neer.

Geen wonder dat hij zo’n expert leek te zijn. Ze zou niet geschokt moeten zijn. Vanaf het eerste moment dat ze hem op Trisda zag, had ze gevoeld dat hij niet volledig te vertrouwen was, maar het zag ernaar uit dat hij nog veel meer achter Legendes maatkleding verborg dan ze had gedacht. ‘Heb je mij en mijn zus daarom geholpen op dit eiland te komen? Omdat je zelf weer wilde spelen?’

‘Als ik dat zou ontkennen en zou zeggen dat ik het heb gedaan om jullie van jullie vader te redden, zou je me dan geloven?’

Scarlett schudde haar hoofd.

Schouderophalend boog Julian zich naar achteren. Hij trok zijn dasje los en gooide het over Scarletts schouder. Er klonk een zacht plonsje toen het in de fontein terechtkwam.

Ze begon te begrijpen waarom hij zo zelfverzekerd leek; waarom hij zo doelbewust in plaats van vol verwondering over het eiland had gelopen.

Je kijkt naar me alsof ik iets verkeerds heb gedaan,’ zei hij.

Scarlett wist dat ze niet van streek zou moeten zijn, dat ze niets met elkaar te maken hadden, maar ze vond het vreselijk dat ze om de tuin was geleid; dat was haar al zo vaak overkomen dat ze blij zou zijn als het nooit meer gebeurde. ‘Waarom ben je teruggekeerd naar Caraval?’

‘Moet ik daar een reden voor hebben? Wie wil de magische Caraval-spelers niet zien? Wie wil niet een van hun prijzen winnen?’

‘Om een of andere reden geloof ik dat niet.’ Ze had kunnen denken dat hij hier was voor de prijs van dit jaar – de wens – maar iets in haar hart vertelde haar dat dat niet de reden was. Wensen waren wonderbaarlijke dingen waarvoor een zekere mate van geloof nodig was, en Julian leek het type dat alleen vertrouwde wat hij met zijn eigen ogen zag.

Het spel was ieder jaar anders, maar volgens de verhalen bleven er ook dingen hetzelfde. Er was altijd een of andere jacht op een schat die uit een zogenaamd magisch voorwerp bestond – een kroon, een scepter, een ring, een tablet of een hanger. En de winnaars van het vorige jaar werden altijd uitgenodigd om het jaar erop terug te keren met een gast. Scarlett kon zich echter niet voorstellen dat dat Julians drijfveer was, want ze twijfelde er niet aan dat hij makkelijk iemand had kunnen vinden om hem te helpen binnen te komen.

Als Scarlett zelf niet eens zeker wist of ze wel in wensen geloofde, dan kon ze zich al helemaal niet voorstellen dat Julian op een wens uit was. Nee, het waren geen dromen of wensen, en ook niet het magische en fantastische wat hem naar dit eiland had gebracht.

‘Vertel me de echte reden waarom je hier bent,’ zei ze.

‘Geloof me, die kun je beter niet weten.’ Julian deed net alsof hij zorgelijk keek. ‘Het zou je plezier hier alleen maar vergallen.’

‘Dat zeg je alleen maar omdat je me de waarheid niet wilt vertellen.’

‘Nee, Crimson, deze keer doe ik dat nu juist wél.’ Hij keek Scarlett recht in de ogen, met een onbewogen, onverschrokken blik die uiterste beheersing van hem moest vergen. Met een rilling zag ze dat de luie zeeman met wie ze in de boot had gezeten gedeeltelijk een rol was geweest, en ze besefte dat Julian dat toneelstukje best had kunnen volhouden als hij dat had gewild, dat hij in die rol had kunnen blijven van een jongen die helemaal per ongeluk met haar en haar zus en dit hele spel in aanraking was gekomen. Maar het was alsof hij Scarlett wilde laten zien dat zijn verhaal meer inhield, ook al weigerde hij te zeggen wat het was.

‘Ik ga hier niet met je over kibbelen, Crimson.’ Julian rechtte zijn rug en trok zijn schouders naar achteren, alsof hij plotseling een besluit had genomen. ‘Geloof me nou maar wanneer ik zeg dat ik goede redenen heb om dat huis binnen te komen. Als je me wilt verraden, dan zal ik je niet tegenhouden, en ik zal het je niet kwalijk nemen, ook al heb ik vandaag je leven gered.’

‘Dat heb je alleen maar gedaan omdat je via mij in het spel kon komen.’

Julians gezicht betrok. ‘Denk je dat echt?’ Even leek hij oprecht gekwetst.

Scarlett wist dat hij haar probeerde te manipuleren. Ze had genoeg ervaring om de tekenen te herkennen. Maar helaas, ondanks al die jaren dat ze door haar vader gebruikt was, of misschien juist daardoor, was ze niet goed in het vermijden ervan. Hoe graag ze Julian ook wilde ontwijken, ze kon het feit niet negeren dat hij inderdaad haar leven had gered.

‘En mijn zus dan? Deze leugen kan invloed hebben op je relatie met haar.’

‘Ik zou wat wij hadden geen “relatie” willen noemen.’ Julian veegde een stofje van de schouder van zijn jas, alsof dat was hoe hij Tella zag. ‘Je zus gebruikte mij net zozeer als ik haar.’ ‘En nu doe je hetzelfde met mij,’ stelde Scarlett vast.

‘Kijk niet zo treurig. Ik heb dit spel eerder gespeeld en ik kan je helpen. En je weet maar nooit, misschien ga je het nog wel leuk vinden.’ Julians stem kreeg een flirterige ondertoon toen hij de rol van zorgeloze zeeman weer aannam. ‘Heel wat meisjes zouden graag in jouw schoenen willen staan.’ Hij streek met een koele vinger over Scarletts wang.

‘Niet doen.’ Ze deinsde achteruit; haar huid tintelde waar hij haar had aangeraakt. ‘Als we deze uitdaging aannemen, dan wil ik niet meer dat je dat soort dingen doet, tenzij het absoluut noodzakelijk is. Ik heb tenslotte een echte verloofde. Dat wij zeggen dat we verloofd zijn, wil dus niet zeggen dat we ons ernaar moeten gedragen wanneer niemand kijkt.’

Julians mondhoek ging omhoog. ‘Betekent dat dat je me niet gaat verraden?’

Hij was de laatste met wie Scarlett wilde samenwerken. Maar ze wilde ook het risico niet nemen dat ze langer dan een dag op het eiland zou moeten blijven. Julian had het spel al eerder gespeeld, en Scarlett dacht dat ze zijn hulp nodig zou hebben als ze haar zus snel wilde vinden.

Op dat moment verscheen er een nieuw groepje mensen bij de poort. Vaag hoorde Scarlett hun gekwebbel in de verte. Het geluid was vermengd met de echo van het meisje op de een-wieler dat in haar handen klapte.

Uit het huis klonk nu vioolmuziek, zuiverder dan de puurste chocolade. Het geluid dreef naar buiten en fluisterde tegen Scarlett terwijl Julians glimlach verleidelijk werd, een en al schaamteloze verlokkingen en immorele beloften. Een uitnodiging om plekken te bezoeken waar keurige jongedames niet eens aan dachten, laat staan dat ze ze bezochten. Scarlett wilde niet nadenken over de dingen waar hij meisjes al toe had overgehaald met die glimlach.

‘Kijk niet zo naar me,’ zei Scarlett. ‘Dat werkt niet bij mij.’

‘Daarom is het juist zo leuk.’